Intro
Op het erf van de Kilbershoeve uit Meeuwen ontdek je alles over het vakmanschap brood. Geconcentreerd op één erf in het museum ontdek je niet alleen een aantal stukken uit de Bokrijk – collectie zoals bakkersgereedschap, maar ook de vele tradities rond brood, de betekenis en het belang ervan. De schuur op het erf onderging een doorgedreven restauratie en is voortaan ingericht als bakkerij.
Foto's van het gebouw
[placeholder]
Het gebouw en zijn geschiedenis
Op het erf van de Kilbershoeve uit Meeuwen ontdek je alles over het vakmanschap brood. Geconcentreerd op één erf in het museum ontdek je niet alleen een aantal stukken uit de Bokrijk – collectie zoals bakkersgereedschap, maar ook de vele tradities rond brood, de betekenis en het belang ervan. De schuur op het erf onderging een doorgedreven restauratie en is voortaan ingericht als bakkerij.
Voor de realisatie van Egt, The Slow Bakery werd de schuur herbestemd met de relevante invulling van een bakkersatelier. Het eigen team van schrijnwerkers en lemers en vitsers restaureerden de schuur.
De schuur uit Meeuwen is als onderdeel van de Kilbershoeve eveneens een bedrijfsgebouw, ingedeeld in een turfschob, een schaapskooi, een werkruimte met dorsvloer, twee tasruimten en een karschob. Met het oog op restauratie en herbestemming van het pand werd de schuur eerst volledig ontmanteld. Alle wanden in leem en vitselwerk werden verwijderd, evenals de dakbedekking in stro. Alleen het houten vakwerk bleef nog overeind.
Hoewel het de bedoeling is om in situ te werken, deed de complexe ingreep toch besluiten om de schuur volledig te demonteren. De verschillende houtdelen werden genummerd en voorzichtig uit elkaar gehaald. De gedemonteerde schuur werd door het eigen Bokrijkteam van timmerlui vakkundig gerestaureerd in het atelier om vervolgens - net zoals bijna 60 jaar geleden – weer ‘op te trekken’ op de bouwplaats.
Elke individueel onderdeel van de vakwerkstructuur is gerestaureerd. Verweerd of aangetast hout werd verwijderd. In vele gevallen worden de verschillende bouwelementen van een verbeterde houtverbinding voorzien. Ze krijgen nieuwe stukken ingelast of worden volledig vervangen als restaureren geen haalbare optie meer is.
Gelijktijdig werd op de bouwplaats de bestaande fundering in keien hersteld. Ter compensatie van de weinig stabiele ondergrond werd bij de oorspronkelijke opbouw al een betonfundering voorzien. Voor nieuwe bouwelementen werd een aparte fundering gegoten in de vorm van micropalen. Na restauratie van de onderdelen werd het spant bij wijze van proef in elkaar gestoken op de grond. Vervolgens werden de balken, regels en schoren van de verschillende spanten getransporteerd naar de bouwplaats en opnieuw in elkaar gemonteerd. Vakkundig trok men de spanten recht en werden de verschillende onderdelen d.m.v. ‘schuine liplassen’, ‘pen en gat verbindingen’, enz. verbonden en vervolgens ‘getoogd’ met toognagels. Nadat het volume overeind stond, werd ook de dakkap opgebouwd. De dakspanten werden verbonden met de gordingen en de nokbalk. Langzaam maar zeker kreeg het geheel weer de vorm van een schuur.
In tegenstelling tot de oorspronkelijke open dakopbouw, werd om functionele reden gekozen voor een onderdakbebording in populierenhout. Het riet werd in dit geval gebonden op hedendaagse wijze. Om dezelfde reden werd het onderdak gemonteerd op vierkante kepers i.p.v. de oorspronkelijke ronde of halfronde ‘sporen’. De bussels riet worden op een spreilaag gelegd in pakketten tot 30cm dik. Men start aan de dakrand en werkt naar boven tot aan de nok. Riet is een waterdichte en beperkt isolerend materiaal.
